अध्याय ८

बाळपणि क्रीडा सक्त तरुण पणि तरुनिराक्त वृद्धाप काळी ज़रा ग्रस्त सदैव त्रस्त व्याधिंनी । मनाची ओढ़ आसक्ति सतत सहज सुलभ प्रेरनान्कडे असते । सुखाची आवड असते । विविध गोष्टी आपल्याला सुख देतील अशी मनाची वेडी धारणा असते । बालपणि क्रीडा सक्ती चालु होते ती आयुष्या भर चालूच रहाते । रूप मात्र वेग वेगळे घेते । आणि दूसरी टोकाची भूमिका ज़रा ग्रस्त । परमात्म्याने दिलेल्या वेळेचा दुरुपयोग करून झाल्यावर उरते जरा अवस्था । म्हणजेच इच्छा असून ही काहीही करण्यासाठी कमी क्षमतेची स्थिति । मनाच्या आहारी जाउन श्रेय काय आणि प्रेय काय ह्याची जनीव असून देखिल आम्ही फ़क्त प्रेयाच्या मागेच धावातो । प्रत्येक मानव आदिमातेचा नातू आहे आणि परमात्म्याचा अंश आहे । अफाट वृक्ष बनन्याचे बीज घेउन जन्म घेतो पण क्रीडा करण्यात वेळ घालवून बसतो । अध्याय 8 मधे हेमाड पंत त्यांची तलमल व्यक्त करत आहेत आमच्या साठी । ऐसा अमंगल आणी नश्वर । नरदेह जरी क्षण भंगुर ।तरी मंगल्धाम श्री परमेश्वर । हाती येणार एणेची । ह्या देहा ला आपण कितीही नावे ठेवली तरी हा देहच पुढे चालून मंगलधाम परमात्म्याचे निवास आणि त्याला प्राप्त करूँ घेण्याचे साधन बनणार आहे । शाश्वत परमात्म्याला प्राप्त करून घेणे नित्य निर्भयता आणि सामीप्य मिळवने ह्या साठी नियमित हरि गुरु संकर्तनी असावे । ही हेमाड़ पंतांची इच्छा आहे । हरि ॐ श्री राम अम्बज्ञ । डॉ निशिकांतसिंह विभुते । -- Sent from Fast notepad